در تمامی آیات قرآن کریم واژۀ "وحی" دلالت به انتقال پیام الهی از جانب پروردگار به انسان دارد و در هیچ آیه ای از قرآن کلمه "الهام" برای وحی و انتقال پیام بکار نرفته است:
وَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ أُمِّ مُوسَىٰ أَنْ أَرْضِعِيهِ فَإِذَا خِفْتِ عَلَيْهِ فَأَلْقِيهِ فِي الْيَمِّ وَلَا تَخَافِي وَلَا تَحْزَنِي إِنَّا رَادُّوهُ إِلَيْكِ وَجَاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿القصص: ٧﴾
و به مادر موسى وحی كرديم كه او را شير ده و چون بر او ترسيدى به دريايش بيفكن و نترس و اندوه مدار كه ما او را به تو باز مى‌گردانيم و از پيمبرانش قرار مى‌دهيم
کلمه "الهام" از ریشه "لهم" و به معنای انداختن/ نهادینه کردن چیزی است که در قرآن کریم تنها در یک آیه اشاره به ارائه شدن تقوا و فجور در نهاد انسان دارد:
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿الشمس: ٨﴾
پس فجور و تقوى را به وى الهام كرد
پس وحی و الهام دو تعبیر مختلف هستند که قرآن کریم برای بیان انتقال پیام به انسان یا حیوانات از "وحی" استفاده نموده است.