1) امر به معروف و نهی از منکر که منطبق با کلام قرآن باشد
التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاكِعُونَ السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنِ الْمُنكَرِ وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ ﴿التوبة: ١١٢﴾
همان توبه‌كنندگان، پرستندگان، سپاسگزاران، روزه‌داران، ركوع‌كنندگان، سجده‌كنندگان، توصیه کنندگان به معروف و نهی کنندگان از منکر و پاسداران مقرّرات الله هستند و مؤمنان را بشارت ده.
توجه شود که منظور از امر به معروف، سفارش کردن مردم به اجرای دستورات الله است و منظور از نهی از منکر، نهی کردن مردم از منکراتی است که در کلام وحی برشمرده شده است. بغیر از این هر برخورد سلیقه ای و خارج از متن وحی، امر به طاغوت خواهد بود.
2) چنانچه از ایمان آورندگان باشند: اذیت کردن (یعنی در مضیقه و تنگی قرار دادن از هر نظر)
وَاللَّذَانِ يَأْتِيَانِهَا مِنكُمْ فَآذُوهُمَا فَإِن تَابَا وَأَصْلَحَا فَأَعْرِضُوا عَنْهُمَا إِنَّ اللَّهَ كَانَ تَوَّابًا رَّحِيمًا ﴿النساء: ١٦﴾
و از ميان شما، آن دو مرد را كه مرتكب زشتكارى مى‌شوند، آزارشان دهيد؛ پس اگر توبه كردند و درستكار شدند از آنان صرفنظر كنيد، زيرا خداوند توبه‌پذير مهربان است.
3) چنانچه از ایمان آورندگان نباشند: اعراض و روگردانی
قُل لِّلَّذِينَ آمَنُوا يَغْفِرُوا لِلَّذِينَ لَا يَرْجُونَ أَيَّامَ اللَّهِ لِيَجْزِيَ قَوْمًا بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ ﴿الجاثية: ١٤﴾
به كسانى كه ايمان آورده‌اند بگو تا از كسانى كه به روزهاى الله اميد ندارند درگذرند، تا [خدا هر] گروهى را به [سبب] آنچه مرتكب مى‌شده‌اند به مجازات رساند.
4) الله از بنی اسرائیل میثاق گرفت تا با مردم (ناباوران به تورات) به نیکی سخن بگویند:
... وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا ... ﴿البقرة: ٨٣﴾
...و با مردم [به زبان] خوش سخن بگوييد ...
بدین ترتیب هرگونه نهی از منکر در این زمینه باید با کلام راسخ و مستدل به وحی و به دور از هرگونه بددهنی صورت بپذیرد. چون هدف یادآوری کردن کلام وحی به فرد خاطی است نه دعوا و خصومت شخصی.