در خصوص آیات 20 و 21 فصل 30 صحیفه خروج به ابتدای فراز دقت ویژه فرمایید:
هنگامی که به خیمه اجتماع داخل شوند، به آب بشویند، مبادا بمیرند. و وقتی که برای خدمت کردن و سوزانیدن قربانی های آتشین بجهت خداوند به مذبح نزدیک آیند، 21 آنگاه دست و پای خود را بشویند، مبادا بمیرند. و این برای ایشان، یعنی برای او و ذریتش، نسلا بعدنسل فریضه ابدی باشد (خروج فصل 30)
بر اساس آیات فوق، احکام بالا تنها در صورتی لازم الاجراست که خیمه اجتماع و مذبح (که بعدا مسجدالاقصی جای آنرا گرفت)، موجود باشند. لیکن همگان می دانیم که مذبح و مسجد اجتماع، پس از رفعت عیسی مسیح به آسمان، "به خواست الهی" نابود شد و تابحال نیز بنا نشده است! (نکته: قبلا در پست مربوط به مکروه ویرانی پیرامون نبوت انجیل در خصوص نابودی قدس در اورشلیم توضیحاتی داده شده که به آن لینک مراجعه فرمایید.)
بنابراین، با نابود شدن مذبح به خواست پروردگار، دیگر نمی توان هیچیک از احکام مربوط به مذبح را که در تورات مقدس مکتوب است، اجرا کرد.
نتیجه
عبارت "قانون ابدی" یا "فریضه ابدی" عبارتی است که باید در چهارچوب آیات قبل و بعد و حتی آیات کتب دیگر درک و فهم گردد. اینطور نیست که با تمرکز بر روی صرفا یک واژه، بتوانیم دیگر آیات و دیگر کتاب های نازل شده از سوی الله را نادیده بگیریم. در خصوص احکام تورات در خصوص مذبح یا خیمه اجتماع، مشخص شد که با نابود شدن مذبح بخواست الهی، دیگر هیچیک از آن احکام لازم الاجرا نمی باشد.