מתהלח یا راه رفتن در لسان وحی به موافق بودن با کسی یا چیزی دلالت دارد:
آیا دو نفر با هم راه می‌روند جز آنکه متفق شده باشند؟ (صحیفه عاموس فصل 3 آیه 3)
بعنوان مثال در تورات فرموده:
نوح مردی عادل بود، و در عصر خود کامل و نوح با خدا راه می‌رفت (تورات صحیفه پیدایش فصل 6 آیه 9)
پس "راه رفتن با خدا" یک اصطلاح در لسان کلام وحی است و کسی که با الله راه می رود کسی است که همسو و مطیع درخواست های الله است:
اگر درفرایض من سلوک نمایید و اوامر مرا نگاه داشته، آنها را بجا آورید..... در میان شما خواهم خرامید (راه خواهم رفت) و خدای شما خواهم بود و شما قوم من خواهید بود (تورات صحیفه لاویان فصل 26 آیات 3 الی 13)
الله نیز وعده داده که اگر به فرایض و احکام او عمل کنیم، او در میان ما "راه خواهد رفت". یعنی الله نیز به درخواست های ما توجه خواهد کرد و ما را از هر کربی (هر مهلکه ای) نجات خواهد داد:
زیرا که یهوه خدایت درمیان اردوی تو می‌خرامد (راه می رود) تا تو را رهایی داده، دشمنانت را به تو تسلیم نماید، پس اردوی تو مقدس باشد، مبادا چیز پلید را در میان تو دیده، ازتو روگرداند (تورات صحیفه تثنیه فصل 23 آیه 14)
در آیه فوق نیز "راه رفتن" به معنای موافق درخواست بنی اسرائیل عمل نمودن است که به نجات دادن در میدان جنگ دلالت دارد.
** این اصطلاح "راه رفتن" چه ارتباطی با آیه 8 صحیفه پیدایش دارد؟
در لسان تورات עדן یا عدن به محل دائم ملاقات دلالت دارد و جنت عدن به باغی غرس شده بر روی زمین اطلاق می شود که یهوه الله بخاطر اطاعت آدم و حوا از شریعت (به آن درخت نزدیک نشوید!)، در آن راه می رفت. یعنی تا وقتی آدم و حوا به آن درخت نزدیک نشدند، الله کاملا با آنها راه می آمد و درخواست های آنها را اجابت می کرد. اما مادامیکه ایشان شریعت الله را زیر پا گذارند و به درخت نزدیک شدند، از معیت الله یعنی از عدن اخراج شدند!
پس الله در باغ زندگی نمی کند! بلکه این انسان است که بواسطه اطاعت از احکام و فرایض می تواند الله را به باغ یا به بیابان بیاورد تا با الله "راه برود" و الله نیز با او "راه برود".
نتیجه: برخی عبارات لسان وحی تمثیلی و برخی تحت الفظی می باشند. تنها زمانی می توان به فهم صحیح این عبارات رسید که کلام را دقیق مطالعه کنیم و از پیش داوری قبل از مطالعه دقیق پرهیز نماییم. در ضمن زبان فارسی نیز اصطلاح "با ما راه بیا" را از کلام مقدس اقتباس و گرته برداری نموده است!