واژۀ سجد סגד (با سین) در نص صریح صحف انبیاء بنی اسرائیل به سر بر زمین ساییدن دلالت دارد. به نمونه های ذیل توجه فرمایید:
והיה לאדם לבער ויקח מהם ויחם אף־ישיק ואפה לחם אף־יפעל־אל וישתחו עשהו פסל ויסגד־למו (اشعیاء فصل 44 آیه 15)
پس برای شخص به جهت سوخت بکارمی آید و از آن گرفته، خود را گرم میکند و آن را افروخته نان میپزد و خدایی ساخته، آن را می پرستد و از آن بتی ساخته، پیش آن سجده میکند (اشعیاء فصل 44 آیه 15)
באדין מלכא נבוכדנצר נפל על־אנפוהי ולדניאל סגד ומנחה וניחחין אמר לנסכה לה (دانیال فصل 2 آیه 46)
آنگاه نبوکدنصر پادشاه به روی خود درافتاده، دانیال را سجده نمود و امر فرمود که هدایا و عطریات برای او بگذرانند (دانیال فصل 2 آیه 46)
این واژه در آیات دیگر کارکردهایی مفهومی نیز دارد که به "ادای خضوع و خشوع" دلالت دارد:
وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ يَسْجُدَانِ ﴿الرحمن: ٦﴾
و ستاره و درخت سجدهکنانند (یعنی در برابر امر خداوند خاضع اند)
حال با توجه به اینکه عمل فیزیکی پیشانی به خاک ساییدن در برابر پروردگار نمادی از خضوع و خشوع قلبی نیز هست (به شرط ایمان و عمل صالح)، پس بهتر است که کلمه سجده در آیه 102 سوره نساء را به پیشانی بر خاک ساییدن تعبیر نماییم. بنظر میرسد که این با فحوای آیه که پیرامون محافظت از جان صلات گذارن بهنگام سجده است نیز تطابق دارد.