ریشه גב (جب) در لسان وحی به عملکرد "بلندی"، "پشته" و "برجستگی" دلالت دارد و از اینروست که مشتقی مانند جبل به هر آنچه برجسته یا بلند یا شامخ باشد دلالت دارد. به نمونه های ذیل از لسان وحی توجه فرمایید:
והאולם אשר על פני הארך על פני רחב הבית אמות עשרים והגבה מאה ועשרים ויצפהו מפנימה זהב טהור
و طول رواقی که پیش خانه بود مطابق عرض خانه بیست ذراع، و بلندیش صد و بیست ذراع و اندرونش رابه طلای خالص پوشانید (صحیفه دوم تواریخ فصل 3 آیه 4)
לכן כה אמר אדני יהוה יען אשר גבהת בקומה ויתן צמרתו אל בין עבותים ורם לבבו בגבהו
بنابراین خداوند یهوه چنین میفرماید: «چونکه قد تو بلند شده است، و او سر خود را درمیان ابرها برافراشته و دلش از بلندیش مغرورگردیده است (صحیفه حزقیال فصل 31 آیه 10)
در قرآن این کلمه به معنای برجستگی بکار رفته است:
.... وَلْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَىٰ جُيُوبِهِنَّ وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ .....﴿النور: ٣١﴾
.... و باید بزنند پوشش هایشان را بر برجستگی هایشان و آشکار نسازند زینت هایشان را مگر برای شوهرانشان.....
بنابراین واژۀ "جبال" به هر آنچه که بلندبالا باشد دلالت دارد. در آیات قرآن نیز جبال به بلندمرتبه و شامخ بودن مشهور است و بارها اشاره شده که علیرغم بلندمرتبه بودن یارای مقابله در قیامت را ندارد:
وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الْجِبَالِ فَقُلْ يَنسِفُهَا رَبِّي نَسْفًا ﴿طه: ١٠٥﴾
بپرسندت از کوهها بگو بپراکندشان پروردگار من پراکندنی
از اینروست که جبال در لسان قرآن به "بلندمرتبه" بودن اطلاق دارد که شامل کوه ها یا ابرهای عظیم شناور در آسمان نیز می گردد که در آن آیه 43 سوره نور به بارش نزولات آسمانی از آن اشاره شده است.