کلمه "آیت" که در کوچه و بازار آنرا به "معجزه" (یعنی امری خارق العاده و عجیب) می شناسند، در متن قرآن به معنای "نشانه" است و خلاف باور عموم، الزاما به معنای کاری عجیب و باورنکردنی نیست! بعنوان مثال در قرآن از باران و زنده شدن زمین پس از باران و همچنین اختلاف شب و روز بعنوان "آیت" یعنی "نشانه" نام برده شده در حالیکه برای اکثر ما انسانها شب و روز یا باران و باد چیزی عجیب و باورنکردنی و خارق العاده نیست!
وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَمَا أَنزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِن رِّزْقٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ آيَاتٌ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ ﴿الجاثية: ٥﴾
و پياپى آمدن شب و روز، و آنچه الله از روزى از آسمان فرود آورده و به [وسيله] آن، زمين را پس از مرگش زنده گردانيده است؛ و [همچنين در] گردش بادها [به هر سو،] براى مردمى كه مى‌انديشند نشانه‌هايى است.
چه بسا آیات یا نشانه هایی که پیامبران آوردند و اصلا خارق العاده و بهت آور نبود، لیکن خداوند آن "آیت" یعنی نشانه را برای قوم تعیین کرد تا ایشان را آزمایش کند:
وَيَا قَوْمِ هَٰذِهِ نَاقَةُ اللَّهِ لَكُمْ آيَةً فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللَّهِ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌ قَرِيبٌ ﴿هود: ٦٤﴾
«و اى قوم من، اين ماده‌شتر خداست كه براى شما نشانه ای است. پس بگذاريد او در زمين خدا بخورد و آسيبش مرسانيد كه شما را عذابى زودرس فرو مى‌گيرد. «
طبق آیه فوق، خداوند شتری را برای قوم ثمود بعنوان "آیت" یعنی نشانه انتخاب کرد و دستور داد که به این شتر کسی آسیبی نرساند. لیکن قوم ثمود آن شتر را کشتند تا اثبات کنند خدایی وجود ندارد. اما همین امر سبب نزول عذاب بر ایشان شد. پس آیات یا نشانه ها برای آن نیست که بهت، حیرت و کاری باورنکردنی ایجاد کنند بلکه برای آن است تا قلب کسانیکه ایمان دارد را متوجه کارهای پروردگار گرداند. دقت شود که حتی فرعونیان نیز به جنبه "بهت و حیرت آوری" نشانه های موسی توجه نداشتند. بلکه خوب می دانستند که این نشانه ها قصد دارد که قلب ایشان را سوی خدای موسی متمایل کند، در حالیکه ایشان قصد ایمان آوردن به خدای موسی را نداشتند:
وَقَالُوا مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِنْ آيَةٍ لِّتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ ﴿الأعراف: ١٣٢﴾
و گفتند: «هر گونه پديده شگرفى (آیت) كه به وسيله آن ما را افسون كنى براى ما بياورى، ما به تو ايمان آورنده نيستيم.»
لذا آیات فوق اثبات می کنند که هدف از آمدن آیات یا "نشانه ها" نه برای ایجاد بهت و حیرت، بلکه برای جلب کردن توجهات بسمت خداوند متعال است.
نتیجه
مساله این نیست که آیا ساحران یا افسونگران یا مدعیان ارتباط با اجنه و مردگان، توانایی انجام کارهایی محیرالعقول و بهت آور را دارند یا خیر یا برخی با تسلط در آفرینش می توانند کارهایی عجیب و غریب انجام بدهند یا نه؟! چرا که قبلا به حرام بودن این کارها از منظر تورات و قرآن اشاره شده است. بلکه سوال "قصد و هدف" آن افراد از برگزاری چنین نمایش هایی است. بدیهی است که چنین افرادی در درصدد جلب مخاطب به کلام الله و دستورات الله نیستند!! بلکه معمولا افرادی هستند که با تحت تاثیر قراردادن افکار عمومی، بنا دارند که مردم را به راه و مکتبی غیر از آنچکه در تورات و انجیل و قرآن مکتوب است، سوق دهند!
وَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن يُجَـٰدِلُ فِى ٱللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍۢ وَلَا هُدًۭى وَلَا كِتَـٰبٍۢ مُّنِيرٍۢ ثَانِىَ عِطْفِهِۦ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ ۖ لَهُۥ فِى ٱلدُّنْيَا خِزْىٌۭ ۖ وَنُذِيقُهُۥ يَوْمَ ٱلْقِيَـٰمَةِ عَذَابَ ٱلْحَرِيقِ (سوره حج آیات 8 و 9)
و از مردم كسانی هستند كه در باره الله بدون هيچ دانش و بى‌هيچ رهنمود و كتاب روشنى به مجادله مى‌پردازد، از سرِ بزرگ بینی، تا انسانها از راه الله گمراه كند. در اين دنيا براى او رسوايى است، و در روز رستاخيز او را عذاب آتش سوزان مى‌چشانيم.
بنابراین، هر کس با هر معجزه ای چه کوچک و چه بزرگ، اگر ما را از کلام وحی منحرف کند، ضال یعنی گمراه و مضل یعنی گمراه کننده است.