فراش از ریشه "فرش" مشتق شده که در لسان وحی به عملکرد "'گستراندن، پهن کردن و منتشر شدن" دلالت دارد:
ויהיו הכרבים פרשי כנפים למעלה סככים בכנפיהם על הכפרת ופניהם איש אל אחיו אל הכפרת היו פני הכרבים (تورات صحیفه خروج فصل 37 آیه 9)
و کروبیان بالهای خود را بر زبر آن پهن می‌کردند، و به بالهای خویش کرسی رحمت را می‌پوشانیدند، ورویهای ایشان به سوی یکدیگر می‌بود، یعنی رویهای کروبیان به‌جانب کرسی رحمت می‌بود.
در آیه فوق از تورات، مشتقی از "فرش" به پهن و گسترده بودن بالهای کروبیان دلالت دارد.
به آیه دیگری توجه فرمایید:
פרש ענן למסך ואש להאיר לילה (مزامیر فصل 105 آیه 39)
ابری برای پوشش گسترانید و آتشی که شامگاه روشنایی دهد
در آیه فوق "فرش" به عملکرد "گسترانیدن" ابر بر بنی اسرائیل دلالت دارد.
در قرآن
در قرآن نیز ریشه فرش به عملکرد "گسترانیدن و پهن و منتشر کردن" چیزی دلالت دارد:
وَالْأَرْضَ فَرَشْنَاهَا فَنِعْمَ الْمَاهِدُونَ ﴿الذاريات: ٤٨﴾
و زمين را گسترانيده‌ايم و چه نيكو گسترندگانيم.
در آیه فوق، مترجم ریشه فرش را به "گسترانیدن" ترجمه کرده است.
در آیه ای دیگر نیز به هر چه که منتشرشده یا گسترانیده شود دلالت دارد:
يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿القارعة: ٤﴾
روزى كه مردم چون پروانه[هاى] پراكنده گردند،
در آیه فوق، مترجمین فراش را به پروانه ترجمه کرده اند، که البته قرینه انتخابی این برگردان در قرآن نامشخص و مبهم است.
نتیجه
طبق آیات طرح شده، فراش به عملکرد "گستردن و پهن کردن" دلالت دارد و عبارت قرآنی "الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ فِرَاشًا" به گسترانیده شدن خشکی ها بر روی آبها دلالت دارد. بدان معنا که این الله است که خشکی ها را بر روی دریاها گستراند و پهن کرد:
9 و خدا گفت: «آبهای زیر آسمان در یکجا جمع شود و خشکی ظاهر گردد.» و چنین شد. 10 و خدا خشکی را زمین نامید و اجتماع آبها را دریا نامید. و خدا دید که نیکوست (تورات پیدایش فصل 1 آیات 9 و 10)