الله رب العالمین هیچ دادگاه یا محکمه ای را به معاونت اسلام یا وکالت الله بر زمین منصوب نکرده است. به این ترتیب دادگاه ها و محاکم و قضات دارای اعتباری صوری و بر اساس توافق هستند، یعنی اعتبار آنها توسط دو طرف دعوا تعیین می شود فلذا هیچ دادگاهی دارای اعتبار ذاتی نیست. حتی در مورد داوود که نبی و پادشاه و خلیفه منصوب شده از جانب الله بود این اعتبار توافقی مشخص و هویدا است:
إِذْ دَخَلُوا عَلَىٰ دَاوُودَ فَفَزِعَ مِنْهُمْ قَالُوا لَا تَخَفْ خَصْمَانِ بَغَىٰ بَعْضُنَا عَلَىٰ بَعْضٍ فَاحْكُم بَيْنَنَا بِالْحَقِّ وَلَا تُشْطِطْ وَاهْدِنَا إِلَىٰ سَوَاءِ الصِّرَاطِ ﴿ص: ٢٢﴾
وقتى بر داوود درآمدند، و او از آنان به هراس افتاد، گفتند: «مترس، دو مدّعى [هستيم] كه يكى از ما بر ديگرى تجاوز كرده، پس ميان ما به حق داورى كن، و از حق دور مشو، و ما را به راه راست راهبر باش.»
درس دیگر از آیه فوق آن است که اساس حکمیت و قضاوت حتی در این دادگاه های توافقی فقط "حق" یا همان "بماانزل الله" یعنی آنچکه الله نازل فرموده می باشد:
...فَاحْكُم بَيْنَهُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ... ﴿المائدة: ٤٨﴾
... پس حکم کن بین ایشان توسط آنچکه الله نازل فرموده و از خواستۀ آنان تبعیت نکن!...
*** فلذا هیچ دادگاه یا اتاق قضاوتی دارای معاونت یا وکالت از اسلام یا الله نمی باشد !