آیات قرآن در خصوص دعا و مناجات و اذکار و راز و نیاز دستور صریحی دارد:
فَإِنْ خِفْتُمْ فَرِجَالًا أَوْ رُكْبَانًا فَإِذَا أَمِنتُمْ فَاذْكُرُوا اللَّهَ كَمَا عَلَّمَكُم مَّا لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ ﴿البقرة: ٢٣٩﴾
و اگر بترسید، در حال پیاده یا سواره، اما هنگامی که امنیت یافتید، الله را یاد کنید همانطور که چیزهایی را که نمی‌دانستید، به شما تعلیم داد.
طبق آیه فوق این آموزه های آیات وحی یعنی آیات قرآن و تورات و انجیل است که الله و تعالیمش را به ما معرفی کرده اند، در حالیکه قبل از نزول این کتاب ها ما الله را نمی شناختیم و درکی از اسماء و صفات او و دستوراتش نداشتیم. بلکه در گمراهی بودیم و اسماء یا عملکردهایی را به الله نسبت می دادیم که عملا "الحادی و کافرانه" بود.
پس مبنای "دعا و راز و نیاز" آیات کلام وحی است، نه آن واژگانی که بجهت وزن و قافیه توسط دعانویسان سرهم بندی شده است:
وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ فَادْعُوهُ بِهَا وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمَائِهِ سَيُجْزَوْنَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿الأعراف: ١٨٠﴾
و اسماء نیکو به الله اختصاص دارد پس الله را بوسیله آن اسامی صدا بزنید و کسانیکه در اسماء الله الحاد ایجاد می کنند را ترک کنید بزودی بواسطه کارهایی که انجام می دهند کیفر می شوند
آیه فوق دستور داده که در اسماء الله الحاد ایجاد نکنیم و صرفا بر اساس آن حسناتی که در آیات وحی در خصوص الله آمده او را صدا زده و دعا بخوانیم. چرا که بخش زیادی از آیات وحی اختصاص به تعلیم دعاها و مناجات دارد. بعنوان مثال بخش زیادی از آیات قرآن دعاهایی است که با "ربنا" آغاز می شوند و به انسان آموزش می دهد که چطور دعا کند. فقط یک نمونه:
.. رَبَّنَا آتِنَا مِن لَّدُنكَ رَحْمَةً وَهَيِّئْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا رَشَدًا ﴿الكهف: ١٠﴾
در انجیل نیز مبنای دعا و مناجات و راز و نیاز آن دستوری است که خداوند برای دعا کردن به انسان تعلیم داده است. آیه انجیل می فرماید:
پس شما به اینطور دعا کنید: "ای پدر ما که در آسمانی، نام تو مقدس باد. ملکوت تو بیاید. اراده تو چنانکه در آسمان است، بر زمین نیز کرده شود.................. (رجوع به انجیل صحیفه متی فصل 6 آیات 9 تا 13)
یا بخش زیادی از آیات تورات و زبور اختصاص به حمد و ثنای الهی دارد. مانند بیشتر آیات مزامیر:
ای یهوه خدای من، در تو پناه می‌برم. ازهمه تعاقب کنندگانم مرا نجات ده و برهان (زبور یا مزامیر فصل 7 آیه 1)
خداوند قوت و تسبیح من است. و او نجات من گردیده است. این خدای من است، پس او را تمجید می‌کنم خدای پدر من است، پس او را متعال می‌خوانم. (تورات صحیفه خروج فصل 15 آیه 2)
نتیجه
دعا، مناجات و اذکار و روش بیان آن در آیات تورات و انجیل و قرآن به وفور به انسان تعلیم داده شده است و انسان نیاز به متن دیگری برای دعا و مناجات و راز و نیاز ندارد. پس کسانیکه بجای رجوع به آیات وحی، بدنبال دست نوشته های دعانویسانی که با وزن و قافیه و زینت جملات را سرهم می کنند می روند، عملا کلام حق خالق را کنار زده اند. همچنین ذکر این نکته ضروری است که همین دست نوشته ها سبب تغییر و انحراف در آموزه های دین می شوند و "شرک، الحاد و کفرگویی" را به اسم دعا و مناجات رواج داده و "عادی سازی" می کنند. ورطه ای که اکثرا بدان مبتلا هستند.