قرآن در خصوص اقوامی که توسط عذاب های آسمانی از بین رفته اند به یک قانون مهم اشاره کرده است:
فَكُلًّا أَخَذْنَا بِذَنبِهِ فَمِنْهُم مَّنْ أَرْسَلْنَا عَلَيْهِ حَاصِبًا وَمِنْهُم مَّنْ أَخَذَتْهُ الصَّيْحَةُ وَمِنْهُم مَّنْ خَسَفْنَا بِهِ الْأَرْضَ وَمِنْهُم مَّنْ أَغْرَقْنَا وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَٰكِن كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ ﴿العنكبوت: ٤٠﴾
و هر يك [از ايشان] را به گناهش گرفتار [عذاب] كرديم: از آنان كسانى بودند كه بر ايشان بادى همراه با شن فرو فرستاديم؛ و از آنان كسانى بودند كه فرياد [مرگبار] آنها را فرو گرفت؛ و برخى از آنان را در زمين فرو برديم؛ و بعضى را غرق كرديم؛ و [اين] الله نبود كه بر ايشان ستم كرد بلكه خودشان بر خود ستم مى‌كردند. (۲۹: ۴۰)
با استناد به آیه فوق، مشخص می شود که الله در حق قوم لوط اجحاف و ظلم و ستمی روا نداشت بلکه این قوم لوط بودند که بارها هشدارهای پیامبر خدا را به تمسخر گرفتند و بر گمراهی خود اصرار داشتند:
كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ بِالنُّذُرِ ﴿القمر: ٣٣﴾
قوم لوط هشداردهندگان را تكذيب كردند
چرا که مطابق قرآن الله هیچ قومی را نابود نمی نماید مگر آنکه هشدار دهندگانی را بر ایشان می فرستد و به ایشان فرصت می دهد تا بازگشت نمایند:
وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ ﴿الشعراء: ٢٠٨﴾
و هيچ شهرى را هلاك نكرديم مگر آنكه براى آن هشداردهندگانى بود.
نتیجه
الله از بدو خلقت انسان؛ دو راه هدایت و ظلالت را پیش پای انسان قرار داد. این خود انسان است که با انتخاب خود، یا هدایت الهی را بر می گزیند یا در اثر طغیان، سبیل دلخواسته خویش را انتخاب می کند (مانند قوم لوط). در خصوص قوم لوط، قرآن و تورات اشاره کرده اند که قوم لوط هشدارهای پروردگار را به تمسخر گرفتند و به گمراهی خویش اصرار داشتند و مرتکب کارهایی بیشتر نیز شدند. بر همین اساس، این قوم لوط بود که خود را مستحق عذاب کرد و الله ذره ای در حق ایشان ظلم ننمود.